خيال آنكه غيري جاي من بويد گل رويت
مرا آشفته مي سازد چنان آشفته گيسويت
به ياد خاطرات با تو بودن هاست گر بيني
كه گه گه مي كشم رنجور تن را تا سركويت
جفا جو بودي و سنگين دل و نامهربان ليكن
دگر خو كرده بودم من بدان نامهربان خويت
چه گويم وصف آن قامت به موزوني و بي عيبي
كه پهلو مي زند بر نظم حافظ قد دلجويت
چه امكان غزل باقي است بهر بي دلي كز عشق
دلي رم كرده دارد چون غزال چشم جادويت
مرا دادي به هيچ اما بر آنم من كه تا هستم
نخواهم جمله عالم در ازاي تاري از مويت
نخواهي رفت از خاطر اگر چه ترك من كردي
كه با آن بي وفايي ها هنوزم من دعا گويت
مرا آشفته مي سازد چنان آشفته گيسويت
به ياد خاطرات با تو بودن هاست گر بيني
كه گه گه مي كشم رنجور تن را تا سركويت
جفا جو بودي و سنگين دل و نامهربان ليكن
دگر خو كرده بودم من بدان نامهربان خويت
چه گويم وصف آن قامت به موزوني و بي عيبي
كه پهلو مي زند بر نظم حافظ قد دلجويت
چه امكان غزل باقي است بهر بي دلي كز عشق
دلي رم كرده دارد چون غزال چشم جادويت
مرا دادي به هيچ اما بر آنم من كه تا هستم
نخواهم جمله عالم در ازاي تاري از مويت
نخواهي رفت از خاطر اگر چه ترك من كردي
كه با آن بي وفايي ها هنوزم من دعا گويت
موضوعات مرتبط: شاعران و نویسندگان
برچسب‌ها: علي اسپرغم , شاعران دشتستان , شاعر , اشعار علي اسپرغم
تاريخ : سه شنبه پنجم اردیبهشت ۱۳۹۱ | 22:31 | نویسنده : الف.م |
