شهر برازجان

ترانه دختر حوا


شاعر: خانم معصومه خدادادی


صدی تُپ تُپ تُپ پُی رود جونیم
بیو تا شاد بیای ا ی زور زونیم
چقه کفشت قشنگه جلدی رو کُ
تا تی تی تی بُکُ هی دلم اُو کُ
یواشتر رو بکُ آخی نبفتی
نشسی ری سه چرخت وم چه گفتی؟
جی جی چاچو دَدی هِن هِن سواری
ایقه اُشتو نکُ ویمی تو واری
چیشت بسه خوی دل کِرده میلت
وری غرقم بکُ شو موج سیلت
وریسا تا بشورم دَس وُ توریت
تو بیل تا ماچ کنم پینجه ی بلوریت
کمو جاکیتتِ می خی کنی بَر
اشاره سیم کنی، مامانی دَر دَر
جیگر گوشه ام وری سیم مُنگِ مُنگ کُ
بگرد دیندی بوات تو خونه بُنگ کُ
خدایا شگر بهرت زون گُشیده
وُ نِک پینجم مزه ی ماس چشیده
بیو خُتِ چپل کُ دس کُ تو ماس
بکش ری دامنُم هر رو سرِ چاس
چقه خندت قشنگه می گُلِ نار
موقی که سیت کِر اِیمُم پشتِ دیوار
می گم پِخ هه هِه هِه هِر هِر می خندی
تو جونم رِه غم و درد میندی
دو تا چالِ لُپِت قندون قندِ
سفیدُ نرم شیرین، حبی چندِ
بگردُم دور قد بالی کوچیکت
همو چی خَردِنِ گرده ی گوجیکِت
مو قروون دوتا چیشت که نازِ
مثِ چیشل بوات پر رمز و رازِ
مو دی تُم دی بلاگردونت آووم
نفس تا می کشی قروونت آووم
ایه خاری برِ تو پینجه ی پات
می گیرُم تُ می میرم مو سر جات
سه چرخَت بهزِ یا کول خُم آوی
بگی دسمِ تو کیچه گُم نواوی
مونِ بیشتر می خی جون یا بواتِ
عسل ری لوتِ یا بَلکَم نواتِ
سرت ماچ می کنم تا تو کفِ پات
بشی ری پام که تو قَلوِ مونِ جات
نِش جونت بوِ شیرُم حلالت
بگردم دور تال تالِ گُلالت
لا لا لا لا لالا ای باغسونم
گُت آوی جلدی خُم زن سیت بسونُم
مو لا لات می کنم بونه نگیری
موقی مرگم بیی چیشم بگیری
لا لا لا لا نخوس دنیا دو روزِ
خدایا هیچ دلِ دی نی نسوزهِ
دعا سیت می کنُم دی تا گُت آوی
همیشه نوکر و آغی خُت آوی
خدا رودِ مونِ جلدی بکُ گُت
عزیز جونمه دادم دسِ خُت