شهر برازجان

یک عاشقانه قدیمی از خانم معصومه خدادادی

مو گُجیک بیقرار دشتسونم
عاشق ارده ی کنار باغسونم
تیرکمون روزگار دشمن پُی مو
تو زمین و اسمون نیسی دِجی مو
یاد دفعی که صدی یارمِ شنُفتم
مث بارون گروسُم و هیچ نگفتم
نشِسی ری نِک تُلی و ناله میکِ
دل سنگم به خدا مچاله میکِ
وَش گفتم می تو چته ایزا می خونی
بُک زدی جیگرُمِ بلا می خونی
گُو مو اینجو تهنیوم لینه ندارم
نمی دونی دس دل چینه ندارم
هیشکه نی پُی دل مو همسفر اوو
وُخراوه ی دل مو با خور اوو
مو اُوار بُهرسی شو مشکلونم
دستِ گرند بکُو و بند جونم
بیو تا فر بکنیم بریم بالاسون
یه خونه ی بنا کنیم پُی عطر ریحون
دَس کردم تو اسمون چیش مه بَسُم
گل نار خندسُم ورش نشَسُم
بَق بَرق چیشلُم دلشِ کلو کِ
سَر که خَش باوینک شالومِ بو کِ
چیش کِ پیدُم رُوِلِ دامنُمِ دی
تُندِ تُند پُی نفسش تا می تِرِس چی
دلِ مو مث دُول چَه دسُم وِل اوی
پِسُ پام نفَهمیدُه غَِرقِ شل اوی
وَش گُفتم هیچی نگو دلُم میسوزه
بیو ور هم بشسنیم عمر دو روزه
وُ خورنگ خوندنت گَرده ی تِش ایموم
تو بلازهِ میکشی مو بِلتش ایموم
شُو سیَه مِرزنگلت خونه نمیخام
مینُمِ پَل میکنم شونه نمیخام
خونه شو کِپَر کنی مو یارت ایموم
زمسون و شو سحر کِنارت ایموم
ای میخی که پُی دِلِت همسفر اووم
وُ خراوه ی دل تو با خور اووم
دستِ بیل تو دسلُم همجو بمونیم
شو سیه کِنار و مُخ سی هم بخونیم
مَغرووَل تا خَش کنیم شُکر خدامون
کِه نکردِ تیرکمون وِ هَم جدامون

آذرماه 1383