شهر برازجان

دوش تا دم دم صب غم تو دلُم کُم سُرکِش بی

دل عین رطب بی غم هجرت گِنِکِش بی

یادم اومه او روزی که سرِ رَه تونه دیدم

دل پا نگرفته ی ، موسمِ گُگِلِکِش بی

سیل اولیت ری وره عشق تو کردش

خُش رو نبلَد بی ، چیشلت رورووَکش بی

مَشکی پُرِ اُ کول و دو تا مَشکِ بُلُوری

پیش ریت ، که دل پیچسه کُشته ی زِلِکش بی

یاد اوسُنَل بو که چه اَیُومِ خِشی بی

زُنده ی مو تو بیدی و خُمارت نِمکش بی

وختی لُوِلِت چی و امونت وره مو داشت

هر گی می سدیش پس دو برابر  سِرکِش بی

یادُم اومه پِریار شُو ماه رمضون بی

تُوِسُون زده وی زُورِشه ، زُونی شِلِکِش بی

دیت اومده وی دیدن و پاش اومده ویدی

نِشسه ی سرِ جنبِ تو و زَنکا بِرِکِش بی

یَکدَم می زدی لی ری سریت بُرمِک و دیتَم

دایُم سُکُلی می زدت و لُو گِزِکِش بی

قدبندِ امید مُنه رفتی و بُرُندی

قدبندِکو عشقت بید و مهرت سِگکِش بی

ای چه نزدی زونی خدافظ سرِ رفتن

سیلت پُرِ غم بی ، چیشِلِت هُی کُمِکش بی

اوس تی سو تِلنگُونِ غم آویده کمالی

اُنچی که گُ نصوش نبی بَلکَم سُه یکش بی

فرج الله کمالی

منبع: کتاب دشتسونی/فرج اله کمالی